Κώστας Μανατάκης

Συνάδελφοι γειά σας.

Με αφορμή όσα έγραψαν ο Κώστας Πατήλας και ο Γρηγόρης Στογιάννης...
Αν παρατηρήσουμε καλά τον τελευταίο καιρό ζούμε την απόλυτη σύγχιση σε κάθε μορφή και έννοια.
¨Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να αρχίσουμε επιτέλους να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να προβληματιζόμαστε ο καθένας ξεχωριστά.¨Ειναι ίσως η μεγάλη μας ευκαιρία να καταλάβουμε επιτέλους τα τεράστια λάθη που κάναμε στην ζωή μας..Φίλε Κώστα είναι αργά πλέον για να επανορθώσουμε...
Και στην ερώτηση "κι εσυ τι έκανες για όλα αυτά πατέρα"..Αν υπήρχε ο μαγικός ορός της αλήθειας θα απαντάγαμε...-Κοιτάγαμε μόνο τον εαυτό μας,μας ένοιαζε μόνο πως θα αποκτήσουμε εμείς,γινόμαστε κομματικά όργανα μόνο και μόνο για να έχουμε εύνοια "εμείς",δεν μας ενδιέφερε το παιδί του άλλου,ούτε κανένα παιδί κανενός πλην των δικών μας παιδιών,γινόμαστε εν γνώσει μας καταστροφείς για να γίνουμε καλύτεροι από τον διπλανό μας,κλέβαμε το κράτος με κάθε "νόμιμο"παράθυρακι που μας ξετρύπωνε ο έξυπνος λογιστής μας,κλείναμε τα μάτια στην φτώχεια του υπόλοιπου κόσμου και στρουθοκαμιλίζαμε πιστεύοντας πως σε εμάς αυτό δεν θα συμβεί ποτέ, δεν θα ζήσουμε ούτε πολέμους,ούτε αυτά που συμβαίνουν στις χώρες του τριτου κόσμου που χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν γιατί δεν έχουν να φάνε αυτά που εμείς κάθε μέρα πετάμε...αλλά έιπαμε..τι μας νοιάζε εμάς παιδί μου?....εμείς να περνάμε καλά με κάθε τρόπο...κι ας τον διπλανό μας να πεθαίνει...
Αν είχαμε το θάρρος να τα πούμε αυτό στα παιδιά μας Κώστα ίσως αυτό να ήταν το καλύτερο παράδειγμα...
Γιατί τα παιδιά έχουν άλλο μήκος κύματος ευαισθησίας και θα το έπαιρναν σαν παράδειγμα προς αποφυγή...
Ετσι όπως τα περιγράφεις είναι η πικρή αλήθεια...Και είναι καιρός να καταλάβουμε έστω και αργά...
πως μόνο όταν σταματήσουμε να γινόμαστε "όργανο" του κάθε εθνοσωτήρα,όταν σταματήσουμε να "ανήκουμε κάπου",να φανατιζόμαστε, να διαβάζουμε κάποιον η να μιλάμε με κάποιον και να σκέφτομαστε.."αυτός τι είναι τώρα? δεξιός? αριστερός? και να γίνεται κριτής η προκατάληψη μας..όταν αρχίσουμε να βλέπουμε πρώτα σαν παιδί μας το παιδί του διπλανού μας και μετά το δικό μας,όταν μάθουμε να αγαπάμε ότι είναι γύρω μας και να το προστατεύουμε,όταν θα μάθουμε να δίνουμε σε όποιον πραγματικά δεν έχει,από μόνοι μας...
Τοτε νάσαι σίγουρος πως δεν θα βρεθούμε ποτέ σε θέση απολογίας στα παιδιά μας... Έχουμε δύναμη όπως λες, έχουμε και τόλμη και θέληση...μήπως πρώτα όμως έχουμε μέσα μας ένα μεγάλο "ΕΓΩ"?...
Δυστυχώς,πάντα στην εξουσία βρίσκονται τα πιο τεράστια "ΕΓΩ"...άνθρωποι ποτισμένοι μέχρι το μεδούλι ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ-ΥΠΕΡΟΨΙΑ-ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΓΙΑ ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ...με τίμημα?..ακόμα και την ψυχή τους στον διάβολο...
Ενα κράτος είναι σαν μια οικογένεια...για σκέψου...δεν θα προτιμήσεις να πεθάνεις δίνοντας στα παιδιά σου το τελευταίο κομμάτι ψωμί για να ζήσουν αυτά να βρουν δύναμη να τα καταφέρουν?...Ομως οι πατέρες αυτού του τόπου κάνουν ακριβώς το αντίθετο...το ίδιο ισχύει και για τους πιο μικρούς πατέρες αυτού του τόπου(καταλαβαίνεις τι εννοώ)....
Λέω να το κλείσω κι εγώ μην με πιάσει το τρελλό μου όπως λέει και ο φίλος μας ο Γρηγορής...
Εύχομαι περαστικά σε ότι πρόβλημα αντιμετωπίζεις συνάδελφε Κώστα και αν χρειαστείς ότιδήποτε που μπορούμε να βοηθήσουμε θα είμαστε στην διάθεση σου...
Νάστε καλά και συγχωρήστε με αν βγήκα εκτός θέματος....

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΑΤΑΚΗΣ
ΚΑΣΤΕΛΙ ΚΙΣΣΑΜΟΥ
manako@otenet.gr