Παπαθανασίου Αθανάσιος

Στο τέλος Ιουλίου απ' ότι φαίνεται θα λήξει και η δική μου ταλαιπωρία όσον αφορά το οικονομικό της μέρος. Επειδή όμως η ζωή συνεχίζεται θα ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις για το μέλλον.Κάποιος συνάδελφος ανέφερε ότι είμαι ο μοναδικός από τους 600 που δεν πήρε τη σύνταξή του έγκαιρα εξαιτίας δικής μου υπαιτιότητας ότι δηλαδή δεν ενδιαφέρθηκα και προσπαθώ τη δική μου αδιαφορία να την κάνω ευθύνη για τους άλλους. Εγώ μέχρι και τις 23/06/2009 ημέρα που απολύθηκα εργαζόμουν ως Ταμίας. Στις 23/06/2009 και με τη βοήθεια του κ. Παππά συμπλήρωσα τα έντυπα που αφορούσαν την απόλυσή μου από τον ΟΤΕ. Έπρεπε να υποψιασθώ ότι υπήρχαν και άλλα έντυπα που έπρεπε να συμπληρώσω? Εάν ναι εγώ δεν το έπραξα. Αυτό αντιλαμβάνομαι σαν μέρος της ευθύνης μου και το αφήνω στην κρίση σας. Εγώ πάντως αν βρισκόμουν στη θέση του κ. Παππά και αυτός στη δική μου θα τον έπαιρνα από το χέρι και θα τον βοηθούσα να συμπληρώσει ότι έντυπο χρειαζόταν. Εγώ θεώρησα και θεωρώ ελάχιστη ηθική του υποχρέωση να με ενημερώσει για ότι έντυπα χρειαζόταν για τη συνταξιοδότησή μου.
Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω σήμερα.
Μετά από 32 χρόνια υπηρεσίας εσείς και εγώ ¨¨αλλάζουμε"" τρόπο ζωής. Τα πάθη μας όμως δεν γίνεται να τα αφήσουμε στο γραφείο και εγώ που γράφω ενδεχομένως να έχω τα ισχυρότερα πάθη. Πιστεύω όμως ότι τα πάθη γεννούν τις αρετές.
Υπηρέτησα στον ΟΤΕ Κατερίνης από τον 08/1991 μέχρι και τον 06/2009. Σ' αυτά τα 17 χρόνια η υπηρεσιακή μου εξέλιξη είταν από το τηλεγραφείο στις εισπράξεις Λογαριασμών. Στην αρχή απόρησα και μετά εξοργίστηκα με τη συμπεριφορά ορισμένων συναδέλφων. Υπήρξε χαρακτηριστική περίπτωση συναδέλφου που ενώ η τυρόπιτα του φαινόταν ακριβή ο ίδιος συνάδελφος άνοιγε σαμπάνιες στα μπουζούκια για τον τότε Διαμερισματάρχη μας.
Είταν η εποχή που μοιράζονταν οι θέσεις ευθύνης. Άλλα έλεγαν, άλλα σκέφτονταν και άλλα έπρατταν. Υπήρξαν συνάδελφοι που την επομένη της συνταξιοδότησής τους δεν τους μιλούσαν. Για να πάω διακοπές μέσω ΟΠΑΚΕ έπρεπε να μεσολαβήσει συνδικαλιστής.
Μέσα σ' αυτό το κλίμα έπρεπε να επιβιώσω. Και από την οργή πέρασα στην περισυλλογή. Καλά είναι δυνατόν να είσαι τόσο μαλάκας? ρώτησα τον εαυτό μου. Δεν σου φτάνουν τα προβλήματα που έχεις? Κι' έτσι η ""απαξιωτική"" θέση του Ταμία έγινε η σανίδα σωτηρίας μου. Κρατήθηκα όσο μου είταν δυνατόν μακριά απ' αυτό το κλίμα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν γνώρισα ανθρώπους που ενώ είταν σε χειρότερη οικονομική θέση από μένα είταν πιο ήρεμοι. Διαπίστωσα ότι ενώ είχαν δίκαιο δεν μιλούσαν. Σιωπούσαν. Συνδέθηκα μαζί τους. Είταν οι μόνοι που μπορούσαν να δώσουν γαλήνη στην ταραγμένη ψυχική μου υγεία. Έμαθα από τη σιωπή τους. Αν γράφω είναι γι' αυτούς και την επόμενη μέρα.
Εδώ θέλω να σημειώσω ότι ο κ. Δ. Παππάς δεν έπαιξε ρόλο στην υπηρεσιακή μου εξέλιξη. Είταν συνειδητή μου επιλογή. Εύχομαι όπως και ο ποιητής να είναι μακρύς ο δρόμος μέχρι τη δύση του καθενός μας την Ιθάκη μας. Να ευχηθώ επίσης να βρούμε τρόπο να αντιμετωπίσουμε τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες.
Καλό μας ταξίδι μηδενός εξαιρουμένου.
Παπαθανασίου Η. Αθανάσιος