Συνάδελφοι,
με την παρακάτω τοποθέτηση, επιθυμώ να εκφράσω την προσωπική μου άποψη, όχι τόσο στο θέμα της υπό συζήτηση πρόωρης αποχώρησής μας από τον Ο.Τ.Ε., αλλά γενικότερα στη θέση και το χώρο που σήμερα κατέχουμε στην ``Εταιρεία``.
Είναι γεγονός, ότι η εκούσια και παράλληλα θερμή συμμετοχή μας στο πρόγραμμα της `γενναιόδωρης` εθελούσιας εξόδου, ήταν απόρροια μιας άτυπης τρόπον τινά συμφωνίας, ανάμεσα σε μία αποφασισμένη για αλλαγές Διοίκηση και σε ένα μέρος του Προσωπικού που απευθύνθηκε, με την ελπίδα αυτό να αντιληφθεί το επερχόμενο αδιέξοδο και να συναινέσει.
Πράγματι, όπως ήταν φυσικό στα πλαίσια της στοιχειώδους νοημοσύνης, το Προσωπικό ανταποκρίθηκε ικανοποιητικά, σφραγίζοντας έτσι νοερά τα στεγανά του ιδιότυπου αυτού σκαριού, που έβαζε νερά χωρίς να έχει εξωτερικά ρήγματα…
Σήμερα, μετά από δύο και πλέον χρόνια, ένα μέρος του Προσωπικού αυτού, ένα κομμάτι του εαυτού μας, αιωρείται αδικαιολόγητα σε ένα τεχνητό κενό και απαξιώνεται άδικα και καθημερινά.
Σε ποιο βιβλίο "management" άραγε αναφέρονται τέτοιου είδους τακτικές διαχείρισης προσωπικού, τη στιγμή μάλιστα που ο ανταγωνισμός τουλάχιστον της εσωτερικής αγοράς, έτσι όπως επινοήθηκε και δυστυχώς επιβλήθηκε στον Ο.Τ.Ε., είναι θρασύς και επιδοτούμενος.
Συνάδελφοι τον Ο.Τ.Ε. τον δημιούργησαν και τον καθιέρωσαν οι απανταχού στο χρόνο και τόπο μέχρι σήμερα εργαζόμενοί του και ένα κομμάτι τους είμαστε και εμείς.
Μην επιτρέπετε σε κανένα να υποβαθμίζει τη μέχρι σήμερα προσφορά μας και να μας βάζει στο κατασκευασμένο περιθώριό του.
Η αξιοπρέπεια και το ειδικό βάρος που μας αρμόζει, πρέπει να συνοδεύει τόσο την παρουσία μας, όσο και την αποχώρησή μας από την Υπηρεσία, όποτε αυτή έρθει.
Στο κουβάρι που ξετυλίχτηκε, ας μπερδευτούν άλλοι, εμείς είμαστε πια στην άκρη του.
Αθήνα 27/2/2008
Επαμεινώνδας Σκολαρίκος
Σ.Υ.Π.Α.
