Κύριοι ας συμφωνήσουμε κάπου. Ναι είναι σφαγή αυτό που γίνεται. Θυμός, οργή και διάθεση αυτοδικίας μας διακατέχει όλους, μας έκλεψαν τις συντάξεις μας και όχι μόνο. Τελεία και παύλα.
Ναι, πράγματι στον ΟΤΕ και αλλού, υπάρχουν συνταξιούχοι διαφόρων ταχυτήτων. Ναι, σε όλους αυτούς, το άγχος και η πίεση διαφέρουν, ανάλογα με την ηλικία, το ύψος της συντάξεως και προφανώς με το αν έχουν ανοικτούς οικογενειακούς λογαριασμούς και υποχρεώσεις προς κατιόντες. Ωραία, έτσι έχουν τα πράγματα. Ας δεχθούμε ότι το Δ.Σ. είναι κατώτερο των περιστάσεων και αδυνατεί να συλλάβει το πνεύμα των καιρών. Αυτό που δεν κατανοώ και δεν εξηγείται με επάρκεια, είναι, τι μπορούσε να κάνει το Δ.Σ. για να αντιμετωπίσει αυτήν την λαίλαπα, τι αντίμετρα μπορούσε να αντιτάξει που θα απέκρουαν σε πρώτη φάση τα μέτρα και, θα ανέτρεπαν σε δεύτερο χρόνο αυτή τη κατάσταση. Με συγχωρείται αλλά πρίν από όλα, πρέπει να απαντηθεί αυτό το ερώτημα με πειστικότητα. Όχι με γενικότητες αλλά με απαντήσεις που αποπνέουν την δύναμη του συγκεκριμένου.
Διαβάζω ανελλιπώς την αρθρογραφία όλων. Είπαμε να λέμε αλήθειες, άλλωστε οι καιροί δεν θέλουν ούτε προσποιήσεις, ούτε τεχνητές ευγένειες και κυρίως απαγορεύονται οι «καλοί τρόποι». ΕΥΘΥΤΗΤΑ. Χόρτασα από μπουρμπουλήθρες τόσα χρόνια στον Οργανισμό. Ας μιλήσουμε ντόμπρα και σταράτα. Εξάλλου εδώ το διακύβευμα δεν είναι ούτε οι θέσεις ευθύνης, ούτε αποσπάσεις σε θυγατρικές, άρα περιττεύει η «ευέλικτη πολιτική», όπως στο παρελθόν. Καταλαβαινόμαστε νομίζω. Τώρα βέβαια αρκετοί εμφανίζονται ως μετανοούσες Μαγδαληνές, μέμφονται τις καταστάσεις, λησμονούν όμως ότι συνέπραξαν. Σήμερα εμφανίζονται ανανήψαντες, έκαναν την ολιγόμηνη «νηστεία» τους και είναι έτοιμοι να λαμπρύνουν δια την παρουσίας τους το κοινωνικό στερέωμα. Τους καμαρώνω τους νέους μπροστάρηδες η συνδικαλιστική εμπειρία του παρελθόντος θα είναι μαγιά για τους αγώνες του αύριο. Ολοταχώς προς τα πίσω. Το αύριο κτίζεται από τους πρωτοκλασάτους του χθές. Ζήτω η νέα αισθητική. Αν αυτό δεν είναι φρενοβλαβής εμπαιγμός, μάλλον ζούμε σε άλλο κόσμο.
Τα πράγματα θα λέγονται πλέον με το πραγματικό τους όνομα. Χωρίς ψιμυθιώσεις και παραμορφωτικούς φακούς. Ας ξεκινήσουμε από τα τελευταία και μάλιστα από τον φίλο μου Γρηγόρη Στογιάννη. Τι σημαίνει «ενεργός και διεκδικητικός σύλλογος»; Τι σημαίνει πρακτικά όταν λέμε «να ταράξουμε λίγο τα νερά με νέες δυναμικές παρουσίες και κινήσεις»; Μπορείς φίλε Γρηγόρη να μου προτείνεις πολύ συγκεκριμένες ενέργειες έξω από τα καθιερωμένα, που θα δημιουργήσουν αίσθηση και θα κάνουν την διαφορά; Τι, αυτοπυρπόληση, απεργία πείνας, αντάρτικο πόλης; Ή αγώνες γενικώς. Γιατί το να εκφράζουμε ευσεβείς πόθους είναι ανώφελο. Το να κάνουμε δίαιτα στις γενικότητες είναι μία αλλαγή και είναι καλοδεχούμενη. Ας γίνουμε Ηρακλειδείς φίλε Γρηγόρη, αλλά με ρόπαλο, με σχέδιο και συγκεκριμένες ενέργειες. Διαπιστώσεις και λοιπά ευχολόγια, δεν λένε.
Ο κ. Θεόφιλος Καπέλης, ας με συγχωρήσει -τον γνωρίζω μόνο από τις αναρτήσεις του- αλλά επειδή μας παρακινεί, θα μου επιτρέψει με κάθε σεβασμό να παρατηρήσω τα εξής. Μας προτρέπει να πυκνώσουμε τις τάξεις, του υπό ίδρυση δεύτερου συλλόγου, επισημαίνοντας ότι αυτή η κίνηση δεν έχει σκοπό την διάσπαση. Μα σοβαρολογούμε, θα πάρουμε διαζύγιο από την λογική. Τι είναι αυτό, ενωτική πράξη; Πιο κάτω θέλοντας να διασκεδάσει του φόβους για επανεμφάνιση της κομματοκρατίας λέει ότι «αν αντιληφθεί ότι πάει να γίνει κάτι τέτοιο θα είμαι από τους πρώτους που θα το καταγγείλω και θα φύγω επιτόπου και δεν θα ασχοληθώ πλέον» Ε! και. Aν αποχωρήσεις σιγά το κακό που θα τους κάνεις αγαπητέ φίλε. Συνεχίζοντας αναφέρεις πιο κάτω ότι, οι συνάδελφοι φοβούνται την επανεμφάνιση πρώην συνδικαλιστών ή ατόμων χρωματισμένων κομματικά, σε ηγετικές θέσεις. Σε παραπέμπω στην επιτροπή πρωτοβουλίας. Μερικών από αυτούς, ηχούν από παλιά στα αυτιά μας, τα λόγια τους και οι εκκωφαντικές πράξεις τους για Λαϊκή Κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία και ασφαλώς βέβαια για ..….Κοινωνική εθνικοσοσιαλιστική δικαιοσύνη. Να η σήραγγα του χρόνου που αναφέρθηκα στο προηγούμενο άρθρο μου. Πώς να εμπιστευτείς και ποιούς; Να γιατί υπάρχει δυσπιστία. Γιατί όλοι γνωριζόμαστε. Εξάλλου σε άρθρο σου τον Δεκέμβριο του 2011 μας προέτρεπες να αφαιρέσουμε τα ψηφοδέλτια των δύο τέως μεγάλων κομμάτων και να διαλέξουμε ένα από τα υπόλοιπα στη τύχη. Και αν ήταν της χρυσής αυγής αυτό ; Αυτό μήπως προσβάλλει τα δημοκρατικά μας ιδεώδη; Θέλω να πώ λοιπόν ότι δεν μπορούμε να προχωράμε με συναισθηματισμούς αλλά, με ακραία λογική. Όταν καταγγέλλεις του πολιτικούς ότι ασκούν επάγγελμα δεν μπορεί να κάνεις το ίδιο. Ο συνδικαλισμός δεν είναι επάγγελμα. Για παράδειγμα πρόεδρος συλλόγου στο καθεστωτικό εκτροφείο της μηχανορραφίας, με στόμα κλειδωμένο μπροστά στα μεγάλα εγκλήματα του καθεστώτος. Σήμερα ξανά μπροστά, φιγουράρει στη επιτροπή, για να μας σώσει. Βρείτε την (σπαζοκεφαλιά) ;
Ποιοι θα μας σώσουν οι ομογάλακτοι του Κουτρουμάνη και του Ρ. Σπυρόπουλου, που συνεδρίαζαν στο ίδιο γραφείο, όλοι αυτοί οι σπιθαμιαίοι τώρα έγιναν ξαφνικά αντιστασιακοί. Αστεία πράγματα.
Κλείνοντας θέλω να πώ τούτο Οι ανορθογραφίες δεν είναι απλά απροσεξίες ή βιασύνη. Εάν φθάσαμε μέχρι εδώ οφείλεται εν πολλοίς και στις ετοιμόρροπες σχέσεις με την γλώσσα. Η προσληπτική και αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου εξαρτάται από την γλώσσα. Ο κόσμος μου είναι η γλώσσα μου.
Γιώργος Αλεξ. Σκιαδάς
