Διονύσιος Γκούσκος

Αγαπητοί συνάδελφοι

Διάβασα με μεγάλη προσοχή τις επιστολές του φίλου μου Θεόφιλου Καπέλη, προς τον κ. Κουτρουμάνη και προς τον κ. Βενιζέλο. Θεωρώ ότι διαθέτει τεράστια αποθέματα και υπομονής και ευγένειας. Θα πρέπει όμως να αποτινάξει- και να αποτινάξουμε όλοι μας- και την τελευταία ικμάδα ανοχής, που αγγίζει τα όρια της αφέλειας, δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με ΄΄κυβέρνηση΄΄ που απλώς διεκπεραιώνει πιστά τις επιταγές της τρόϊκα.

Όταν λοιπόν φίλε Θεόφιλε εύχεσαι καλή επιτυχία στον νέο Υπουργό Οικονομικών κ. Βενιζέλο, άθελά σου του εύχεσαι επιτυχία στις νέες περικοπές που οσονούπω έρχονται και στη νέα σφαγή μισθωτών και συνταξιούχων που σε λίγους μήνες θα επακολουθήσει με ένα νέο μνημόνιο 3, ως επακόλουθο της αποτυχίας του μνημονίου 2.

Γιατί τα μνημόνια οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς τέλος. Η κατεύθυνση είναι, πέραν της εθνικής τραγωδίας του ξεπουλήματος των πάντων, να τελειώνουν και με τους ΄΄υψηλούς΄΄μισθούς και με τις ΄΄παχυλές΄΄συντάξεις(!!!) και να οδηγηθούμε σε μισθούς και συντάξεις πείνας για όλους.
Εξ ου και οι ατελείωτες και ενορχηστρωμένες επιθέσεις στα ΄΄ρετιρέ΄΄ της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, των τραπεζών κλπ. Επομένως κάθε προσπάθεια να υποδείξουμε σε αυτούς τους ανθρώπους το δίκαιο και το ορθόν, θεωρώ ότι είναι ουτοπία και ματαιοπονία, δεδομένου ότι έχουν προαποφασίσει να περάσει το μεσοπρόθεσμο πάση θυσία. Ούτε και είναι σωστό να μπούμε στη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού, υποδεικνύοντας, με βάση την κυβερνητική λογική, ποιούς πρέπει να τιμωρήσει η κυβέρνηση με περικοπές και ποιους να εξαιρέσει.

Πιστεύω ότι η δικαστική οδός αποτελεί διέξοδο, ίσως όμως σε άλλη διαφορετική χρονική στιγμή. Άλλωστε το ίδιο το μνημόνιο 1, που υπερψηφίστηκε με σχετική πλειοψηφία και όχι με την ενισχυμένη που προβλέπεται κατά τους συνταγματολόγους - στην ομάδα των οποίων ανήκει και ο παραλήπτης της επιστολής Καπέλη κ. Βενιζέλος- αλλά και αυτή η ίδια η κυβέρνηση που εφαρμόζει το μνημόνιο και που ειναι προϊόν πλήρους και εξόφθαλμης αναντιστοιχίας των προεκλογικών της εξαγγελιών (΄΄λεφτά υπάρχουν΄΄, αυξήσεις κλπ κλπ) και των μετεκλογικών της πράξεων, αποτελούν εξόχως αντιπροσωπευτικά δείγματα συνταγματικής εκτροπής και ταυτόχρονα επιτάσσουν για όλους μας το χρέος του κολασμού της.
Γιατί πρέπει κάποτε στη χώρα μας -και αυτό αποτελεί απαράγραπτη οφειλή προς τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας και τις επερχόμενες γενεές- έστω και με όρους αρχαίας τραγωδίας μετά την ύβριν, να επακολουθήσει η Νέμεσις.

Διονύσιος Γκούσκος Αθήνα